Rozdział siódmy

Wchodząc do szatni, starałem nie zaprzątać sobie głowy myślami. Nowy dzień, nowe przygody, nowy czas. Nie warto wracać do przeszłości. Niestety, problem pojawia się wtedy, kiedy ona sama powraca.

Ostatnia noc była straszna. Oko zmrużyłem dopiero nad świtem. Ale i tak myślałem, że będzie gorzej. Po takich przejściach, tyle łajdactwach, które uczyniłem, spodziewałem się zalewu koszmarów. Nie pojawiły się jednak one w tak dużej ilości. Chyba po dopadnięciu mnie w Piździe , dały sobie spokój. Krótki sen, zmęczenie, wieczorny bieg doprowadziły mnie dzisiaj na skraj wyczerpania. I jeszcze świadomość, iż będę musiał z  całego wczorajszego dnie tłumaczyć przed klasą, nie napawała mnie optymizmem.

Miałem nadzieję, że Arek rozpuścił już plotkę, że zrobiłem to dla fanu. Sam poznał prawdę, przynajmniej tak mu się zdawało,  więc przynajmniej jemu zamknąłem usta.

Przebierając buty, naszła mnie myśl, iż jednak nie powinienem narzekać. Inni mają gorzej. Na przykład Janek. Co on dzisiaj zrobi ? Jeśli w ogóle pojawi się w budzie, w co wątpiłem. Ja bym na jego miejscu zamknął się w pokoju i kazał matce przepisać się do innej szkoły. Jest całkowicie skreślony, czego on tu może jeszcze szukać ?

 Na początku radowała mnie myśl o jego sytuacji. W moim mniemaniu zasłużył na nią. Spotkała go kara, którą wymierzył mu nie kto inny, lecz ja. Było to tak naprawdę szczęście szaleńca. Choć często zdarzało mi się radować z cudzego nieszczęścia, ten przypadek był inny. Zaraz to przeszło i wróciły wyrzuty sumienia. Dlaczego ? – tym pytaniem dobra część mojej świadomości zasypywała mnie przez całą noc i nadal nie dała z tym spokoju. No właśnie, dlaczego ?

- Oooo jest i nasz Usain Bolt ! –usłyszałem krzyk, biegnący z korytarza. Czyli zaczęło się. Wystroiłem się w łobuziarski uśmiech, chociaż wewnątrz chciałem krzyczeć. Heniek zbiegł po schodach, cały czas wiwatując na cześć mojego biegu. Większość paczki podążała za nim. Śmiali się i nie została w nich ani szczypta zdziwienia, którą mieli wczoraj, podczas mojego ekscesu. Arek odwalił kawał dobrej roboty.

Wstałem z ławki jak zwycięzca i zacząłem się kłaniać, co wywołało kolejne salwy śmiechu. Ten podziw w oczach rówieśników.  Uważali mnie za „bohatera”. Nikt inny przede mną nie biegł po Kraku, wrzeszcząc ile sił w płucach. Wszyscy uważali, iż zrobiłem to dla żartu. Ach, gdyby wiedzieli, jak było naprawdę …

- Stary wróżę ci wielką atletyczną przyszłość – winszował Hubert, odpędzając ode mnie dziewczyny. Pomierzwił mi włosy, a potem objął ramieniem. – Tylko biegacze nie latają z wystawionymi pałami, nad tym musisz popracować.

To było istne szaleństwo. Wszyscy zanosili się ze śmiechu. Obawiałem się tego. Obawiałem się konfrontacji z klasą. Spodziewałem się chłodniejszego przywitania, pełnego niepewności i strachu, a tu taka niespodzianka. Powinienem być wobec Arka częściej „szczery”.

-  Co Hubercik, podnieciłeś się, gdy zobaczyłeś moją fujarę ? – spytałem, lecz bardziej wykrzyczałem, aby przebić się przez panujący wszędzie hałas. – Ty lubisz takich szalonych chłopców.

Na potwierdzenie moich słów, chwycił mnie za tyłek, a następnie uszczypnął, co przywitałem z głośnym piskiem. Heniek leżał na podłodze i kwiczał. Już nawet nadbiegła gruba woźna, zaniepokojona hałasem, co było dziwne, bo zazwyczaj siedział i się obżerała, zamiast sprzątać.

- Gdy Hubercik zobaczył jakiego masz dużego, leciał za tobą, żeby ci obciągnąć –nawet nie wiem, kto to powiedział, ale wszyscy zawtórowali śmiechem.

Po około minucie zapadła cisza. Patrzyliśmy się na siebie cali czerwoni. Większość miała w oczach łzy. Myślałem, że głupawka się skończyła. Zrozumiałem, że się pomyliłem, gdy Kaśka stanęła na środku, udała ważniaka i powiedziała kujonowatym tonem:

- „Zapamiętajcie moi drodzy, po tych słowach można poznać samca z wyjątkowo małym przyrodzeniem.”

Wszyscy wybuchnęli takim rechotem, że aż prawie szkoła się zatrzęsła. Sam darłem mordę jak debil. Wszystkie moje uczucia, wyrzuty uleciały. A nabijanie się z Janka jeszcze bardziej poprawiło mi humor. Było lepiej niż myślałem. Nowy stał się nie tyle stracony, co stał się pośmiewiskiem. Wszyscy się z niego nabijali.

Nadal chichocząc, objąłem Kasię i ruszyliśmy w stronę klasy. Oczywiście cała gromada podążyła za nami, głośno wiwatując. Kiedy odwróciłem się, aby podjudzić ich do jeszcze większego aplauzy, zobaczyłem, że w szatni siedzi Kurdupel. Nie zauważyłem go, ani chyba nikt z obecnych, wobec tego całego zamieszania. Byłem pewny, że słyszał nasze żarty. Wyglądał na dosyć przygnębionego. Właśnie przebierał swoje znoszone gówniane trampki. Poczułem tylko pogardę. Nie wiem, jak jeszcze wczoraj mogłem go żałować. A chuj mu w dupę.

Wzbudziliśmy niezłą sensację. Prawie cała szkoła zebrała się i oglądała nasz pochód: nauczyciele, uczniowie, nawet dyrektorka. Widziałem miny największych piękności, wyrażające kompletne zdziwienie. Nikt na razie chyba nie wiedział , o co chodzi. Ale już za parę godzin każdy będzie wiedział, co zrobiłem jutro. Moja popularność jeszcze bardziej wzrośnie. I tak naprawdę dzięki Jankowi jeszcze bardziej się wybiję. W końcu dotarliśmy do klasy.

Lamusy , jak to zwykle bywa, siedziały w kącie i powtarzały bieżący materiał. Ale muszę przyznać pewien postęp, bo część z nich wyszła zobaczyć, co działo się w szatni.  Oczywiście „piękności” typu Dominika chichotały, mając nadzieję, że zwrócę na nie uwagę. Co za dno.

Bardzo zdziwił mnie widok Tomka. W sumie małe znęcanie się nad nim miało miejsce dopiero dwa dni temu, lecz myślałem, iż dłużej będzie się ukrywał. Zazwyczaj wszyscy tak robili. Dziś jest chyba jakiś dzień odwagi: zarówno Tomek jak i Kurdupel wbili do budy, czego w żaden sposób się nie spodziewałem.

Tomasz zachowywał się dosyć normalnie. Podszedł, przywitał się ze wszystkimi, jakby sytuacja sprzed dwóch dób nie miała miejsca. Spodziewałem się go zdołowanego, zastraszonego. Nawet zastanawiałem się, czy nie opuści on paczki. W końcu został kompletnie wyśmiany i rozpłakał się na oczach wszystkich.

Szczęście mu dopisało, bo nikt teraz nie robił mu docinków, w ogóle chyba mało kto pamiętał incydent z nim w roli głównej. Cała grupa myślała tylko o moje wczorajszej przygodzie, co tłumaczy brak kąśliwych uwag pod adresem Tomka.

Przy naszej ławce zobaczyłem Arka. Jak zawsze zżynał zadanie, ale w chwili, kiedy usłyszał wrzaski w klasie, odwrócił się i z uśmiechem na ustach podbiegł  w naszą stronę. Jakby nigdy nic zaczął się śmiać, jakby całe wczorajsze zdarzenie rzeczywiście było w jakimś stopniu zabawne. Potem objął mnie , przyłączając się do wrzasków. Muszę przyznać : świetny był z niego aktor.

- I jak tam nasz maratończyk ? – zapytał się drwiącym tonem , mierzwiąc mi włosy – Pała ci nie odpadła ? W końcu wczoraj nieźle ją przewietrzyłeś ?

Zarechotałem i rzuciłem się na niego. Naszym „zapasom” towarzyszył doping całej klasy. Schyliłem się i głową natarłem na jego brzuch. Chociaż mocno chwycił mnie za barki, oboje wylądowaliśmy na podłodze. A tam tarzaliśmy się, próbują przycisnąć drugiego jak najmocniej. Przez głośny aplauz nie było słychać mojego sapania. Ostatecznie kumpel usiadł na moich plecach, co oznaczało jego zwycięstwo. Co jak co, ale chłop miał więcej siły ode mnie.

W końcu  wstał i w bardzo bohaterski sposób, podał mi rękę. Z jego pomocą już chwilę później stałem na pewnych nogach. Śmialiśmy się do rozpuku, ale w jego oczach dostrzegłem pewną niepewność. Swoimi dałem mu znak, żeby siedział cicho. Muszę pogadać z nim później.

- Może mi odpadł , ale i tak mam większego od twojego!- ogłosiłem na forum całej klasy. Arek udał , że się zawstydził i schował twarz w dłoniach.  Już miałem przytuli go na pocieszenie, kiedy nagle prawą część mojej głowy przeszył ostry ból. Wszystkie śmiechy ucichły.

- Co jest do kurwy nęd…

- Ja ci tu zaraz dam kurwę !

Tego już było troszeczkę za dużo. Mój umysł nie mógł tyle naraz przyswoić. Dopiero co stałem w miejscu, a teraz Ktoś ciągnął mnie bardzo mocno za ucho w stronę drzwi. Niechętnie ruszyłem w tamtym kierunku, aby ulżyć mojemu cierpieniu. Ostatni raz zrobił mi to ojciec, gdy jeszcze nie odszedł do swojej dziwki.

W dodatku wiedziałem, że skądś znam ten głos, nawet bardzo dobrze.  A w tonie pełnym gniewu towarzyszył mi on bardzo często. No cóż, ktoś w końcu musiał mnie czasem opierdzielić. I robiła to zawsze jedna i ta sama osoba. Kiedy przechodziłem przez drzwi , usłyszałem pojedyncze chichoty.

Zośka, nie puszczając mojego ucha, chwyciła mnie za bluzę i z całej siły pchnęła na ścianę. Przeszył mnie mocny tępy ból, rozchodzący się po całych plecach, któremu towarzyszył głośny huk.  Przynajmniej przy takich katorgach przestało dokuczać mi piekące niedokrwione ucho.

Zwinąłem się jak małe dziecko  objąłem kolana ramionami. Średnio pomogło. Głośno oddychałem , a w głowie trochę mi szumiało. Ale nic nie przebiło zdziwienie, które odczuwałem w tamtej chwili.

- Za co ? – spytałem, a raczej wyjęczałem, ocierając pojedynczą łzę z policzka. Nie potrafię stwierdzić, czy powstała ona po uderzeniu, czy w skutek wcześniejszego śmiechu. Podniosłem głowę, lecz zaraz tego pożałowałem, gdyż przeszyły mnie oczy pełne gniewu. Aż skuliłem się pod spojrzeniem przyjaciółki.

- Za co ? Za co ? – wydyszała, solidnie mnie przy tym opluwszy. Poczułem ciepła ślinę na mojej twarzy. Dziewczyna w ogóle się tym nie przejęła – Ty się jeszcze kurwa pytasz, za co ?!

Powoli przetarłem gębę, jakby bał się, że za to też oberwę. Naprawdę nie wiedziałem, o co jej chodzi. Przecież ostatnio nie mieliśmy żadnej kłótni. Nawet najmniejszej sprzeczki. Nie uraziłem jej, ani Arka, ani jej koleżanek, których i tak nie miała.

Starałem się analizować całą sytuację i dostrzec w najbliższej przeszłości jakiś nietakt z mojej strony. Ciągłe dudnienie w głowie z pewnością mi w tym nie pomogło i na pewno nie przyspieszyło tego procesu.  Pomimo wielu starań nadal nie miałem bladego pojęcia. Tylko jakby tu to jej delikatnie powiedzieć ?

- Mimo że przeczuwam możliwość kolejnego uderzenia z twojej strony, będę mężczyzną i powiem szczerze, iż nie mam najmniejszego pojęcia, o co ci chodzi.

Miało wyjść łagodnie, a wyszło jak zawsze. Teraz Zośka prawie płonęła ze złości. Jej zazwyczaj blada twarz, nabrała odcienia purpury, a oczy cięły gorzej niż najlepsze lasery.  Chwyciła mnie za ramiona i przycisnęła do ściany.

- Jak prawdziwy mężczyzna ? Ty ? – teraz poczułem, że ze mnie szydziła. W mojej głowie pojawił się tylko jeden głos, mówiący: nie jest dobrze. Ale to w sumie był plus tej sytuacji. Słyszałem TYLKO jeden głos, a nie dziesiątki, jak miałem w zwyczaju. – Po tym , co zrobiłeś ? Po tym jak się zachowałeś ?

- Nie chciałem tego – wydusiłem błagalnym tonem. Wreszcie wydało mi się, że wiem , o co jej chodzi. – Wczoraj byliśmy w tej Piździe i poczułem, że dłużej tak nie wytrzymam. Więc uciekłem. Biegłem przez cały Kraków, aż złapał mnie Arek. W rzeczywistości było to bardziej skomplikowane, ale …

- O czym ty pierdzielisz ? – przerwała mi Zośka. Teraz ona wyglądała na równie zaskoczoną jak ja. Chyba jednak nie oto jej chodziło.  Załamałem się.

- Nie słyszałaś o mojej wczorajszej przygodzie ? – spytałem nieśmiało, mając nadzieję, że ją troszkę udobrucham. Nie udało się.

- Mam to w dupie. Mógłbyś nawet pokazać wyciągniętą fujarę całemu miastu – i choć czułem, iż rzeczywiście nic nie słyszała o tym incydencie i całe to zdanie nie zostało poparte przez żadne wydarzenie, to jednak niewiele się pomyliła. – to nie jest ważne. Wiesz, co spodziewałam się po ciebie więcej. Miałam cię za lepszego ! – to wykrzyknęła z oskarżeniem, jakbym rzeczywiście jej coś zrobił.  Przez cały czas „rozmawialiśmy” w miarę cicho, lecz teraz na jej krzyk zwróciło na nas uwagę kilka osób. Dziękowałem w duchu, że nikt z klasy nie pofatygował się na korytarz, aby sprawdzić, co się stało. Kiedy  już małe zamieszanie ucichło, wyszeptałem:

- Ja nadal nie wiem, co masz na myśli.

Zośka spojrzała na mnie wzrokiem pełnym pogardy. Znałem go bardzo dobrze. Często patrzyłem tak na matkę. Zdałem więc sobie sprawę, za jakie zero i gówno, uważa mnie kumpela w tamtej chwili. Nie było źle, było tragicznie.

- Wiesz co, jak mogłeś zrobić coś takiego i nawet tego nie pamiętać – skrzywiła delikatnie głowę i przybliżyła ją do mojej twarzy – Skrzywdzić kogoś tak mocno i nie zdawać sobie z tego sprawy. Tyle dla ciebie inni znaczą, co ? Pamiętasz, kogo pieprzyłeś w Piździe, a zapomniałeś, komu zniszczyłeś życie ?!

Wreszcie coś mi zaświtało.

- Staszek wiedziałam, że coś wczoraj było nie tak. Przyszedłeś jakiś wkurzony, jeszcze te plotki rozpuszczone przez Agę, już nie chce w to wnikać. Kiedy pojawił się Janek dziwnie zareagowałeś. Ze strasznym, wstrętem, cały czas tam się odwracałaś, co było dziwne, bo potem gdy gadaliśmy o nim, wylałeś na niego kupę szamba. Nawet nie chciałeś się przedstawić i z Arkiem prawie siła cię zaciągaliśmy. A potem ? Chciałam Nowemu troszkę pomóc. Normalnie rozmawialiśmy, aby miał szansę się zaklimatyzować. Sama wiem , jak ciężko wejść do nowej klasy, więc trochę go rozumiałam. I kiedy wszystko szło gładko, zaatakowałeś go ! Nie wiem dlaczego, przecież nie powiedział nic złego pod twoim adresem. W ogóle nie powiedział nic złego ! Był zaskoczony tak jak my twoją reakcją, która wzięła się z kosmosu. Potem coś ci przygadał, nie wiem o co chodziło z tym mistrzem podrywu, znowu podskoczyłeś, chociaż powinieneś dać sobie siana i skończyło się, jak się skończyło. Odszczekał ci się i cała klasa w śmiech.  A ty w gniew. Znowu nie stało się nic takiego. Drobna aluzja, czy tam wredny docinek. Z Arkiem cały czas takie sobie prawicie i wszyscy szczęśliwi, a wtedy zareagowałeś na niego jak na największą obelgę ! Jakby cię wyśmiał, ośmieszył, odrzucił, skompromitował i zmieszał z błotem w jednym. Ale przecież nie było tak ! Sam Janek potraktował to jak małe przechwałki i nie zwrócił na to wielkiej uwagi, a ty naburmuszyłeś się jak jakiś księże i do końca dnia zgrywałeś wielką ofiarę i nie chciałeś z nikim rozmawiać.

- I o to te twoje pretensje ? – spytałem z ironią – Że w tamtej chwili tak zareagowałem ?

- Nie idioto. Chodzi mi o to, co zrobiłeś później !

O kurde, czyli o to chodziło. Nie było tragicznie, było katastrofalnie!  Pomimo całego gniewu, bólu fizycznego, ośmieszenia pomieszanego ze wstydem, uświadomiłem sobie jedno.

- Ale przecież ciebie tam wtedy nie było ! – wyrzuciłem z oskarżeniem. Zośka weszła do szatni dopiero po całym incydencie. Nie mogła go wiedzieć, chyba że … - Kto ci wykablował ? – spytałem grobowym tonem.

- To nie ważne …

 - To on, prawda ? – domyśliłem się. Ale kompletna z niego ciota. – Poleciał do ciebie na skargę ? Chciał się na mnie wyżalić ? –w moim tonie było więcej obrzydzenia niż zapytania.

-  W tej chwili to ja jestem wkurwiona, on nie ma nic do tego ! – odpowiedziała mocnym tonem – Kiedy dowiedziałam się, co zrobiłeś, nie byłam pewna, czy to właśnie o ciebie chodzi. Nie, mówiłam sobie, Staszek nie zrobiłby czegoś takiego. Przecież znam go bardzo dobrze. Ale chyba się myliłam …

Te słowa bardzo mnie zabolały, choć wiedziałem, że nie taki był ich cel.

- Nie mogę pojąć dlaczego ? Przecież nie miałeś żadnych powodów ! To przez tę jego docinkę ? Nikt nie wziął jej na serio.

Nie chciałem się nawet tłumaczyć. I tak pewnie nic by to nie dało. Zośka rozbudziła w mnie głosy, które szeptały już wczoraj. Dopiero co, krocząc wśród rozradowanych rówieśników, byłem dumny ze swojego postępowania. Nie widziałem w nim nic złego. A teraz jak grom z jasnego nieba przytłoczyła mnie cała wina i nie wiedziałem jak się z tego podnieść.

Dopiero teraz widziałem całą absurdalność tej sytuacji. Zośka podawała nieprawdopodobne dla niej powody, dla których mogłem to zrobić, jak to, że na jego wypowiedź zareagowałem jakby mnie wyśmiał, ośmieszył, odrzucił, skompromitował i zmieszał z błotem w jednym. Dla niej to był tylko przykład, jakaś przypadkowa forma wytłumaczenia moich czynów. Nie wiem, co zrobiłaby Zośka, gdyby się dowiedziała, iż właśnie to wtedy czułem. Że właśnie przez te uczucia zniszczyłem go w szatni.

W tamtej chwili wydawał mi się największym wrogiem, tylko czyhającym na moje potknięcie. Każde jego słowo przeżarte było kpiną.  Czułem, iż muszę coś zrobić, aby zapobiec tragedii. I tak się stało.

Teraz jednak dostrzegłem prawdę. Cały wczorajszy dzień był chyba jedną wielką iluzją.  Janek w żaden sposób mi nie zawinił.  Nigdy tak naprawdę nie chciał zrobić mi nic złego. To ja wszystko odbierałem na opak. Wszystkie sygnały odbierałem jako sprzeczne wiadomości. Każde jego słowo nie było atakiem na mnie. Każdy jego czyn nie miał na celu ośmieszenia mnie. To wszystko wina mojej głowy.

Czułem, że zaraz oszaleję. W jednej chwili świat, który zawsze wydawał mi się rzeczywisty, legł w gruzach. Nie potrafiłem stwierdzić,  co jest fikcją a co prawdą. Czy Zośka krzycząc na mnie ze złością ,tak naprawdę ze mną nie żartuje. W moim umyśle szumiało od ciągłych podszeptów, nad którymi nie umiałem zapanować. Było gorzej niż wczoraj w Piździe.

- Okey, mogłeś to źle zrozumieć. Masz prawo, ale to co powiedziałeś przekracza wszelkie granice ! Nawet jeśliby cię niewiarygodnie skrzywdzi, co oczywiście nie miało miejsca,  nie powinieneś tego mówić ! Zaatakowałeś go z najsłabszej i najgorszej strony z jakiej mogłeś ! Jak śmiałeś wyśmiewać się z jego ubrania. To jest przecież najbardziej obrzydliwy cios ! A on na niego nie ma żadnego wpływu. Nie znasz jego sytuacji, może nie ma pieniędzy na nowe ubrania, ale to nie czyni go gorszym ! Jak śmiałeś mu to wytkać, skoro i u ciebie nie jest pod tym względem za wesoło – to powiedziała bardzo cichym tonem, aby nikt nie usłyszał. – Jesteś taki obłudny i fałszywy. Tak się wyśmiewasz z tych dziwek, że są puste, oceniają na podstawie wyglądu, a sam jesteś taki sam ! A nawet gorszy, bo one nie kryją, że takie są, a ty udając wspaniałego , wbijasz sztylet plecy. Myślałam, ze jesteś lepszy – to powiedziała ze łzami w oczach, co jeszcze bardziej mnie przygnębiło – Po naszym incydencie w Piździe, kiedy zachowałeś się jak gentelman, nawet nie śmiałam przypuszczać, iż możesz zrobić coś takiego. Już nie wiem, kogo mam przed sobą. Ale na pewno nie osobę, którą znam, nie mojego przyjaciela. To już koniec … - po tych słowach odsunęła się ode mnie i powoli ruszyła w stronę klasy.

Całe to zamieszanie, harmider w mojej głowie, wyrzuty sumienia i do tego  jeszcze to. Nieświadomy tego, co robię, ruszyłem za nią.

- Ale jak koniec ? Przecież tobie nic złego nie zrobiłem.

Odwróciła się na piętach i błyskawicznie mnie dopadła. Chwyciła za ramiona i wyszeptała:

- Mi nic nie zrobiłeś ? I to niby polepsza twój czyn ? To twoja jedyna wymówką ? Staszek, wczoraj podważyłeś wszystkie moje wartości, wszystko to, co cenię i ty o tym wiesz, zmiażdżyłeś, a potem do tego byłeś z tego zadowolony. Raniąc Janka w ten sposób, zraniłeś mnie. Już nie jesteś tym samym człowiekiem w moich oczach. Nie jesteś lepszy od tych dziwek. Przecież wiedziałeś jak to się skończy ! Nie powiedziałeś tego po to, aby mu dopiec. Wiedziałeś, że gdy usłyszy to klasa, zaczną z niego szydzić i się wyśmiewać. Cała sympatia jaką zdobył, legnie w gruzach. Będzie oceniany tylko po swoim ubiorze. I tak właśnie się stało. Jest już skreślony i tego nie zmienisz. Na cudzym nieszczęściu zbudowałeś własną pomyślność. Ale niektórych rzeczy nie widzisz, albo nie chcesz dostrzec … - po tych słowach przeszedł mnie dreszcz. Ona też coś przeczuwała. Wiedziała, co się ze mną dzieję. I upewniła mnie w fakcie, że rzeczywiście osiągam już samo dno. Zośka obdarzyła mnie ostatni raz spojrzeniem pełnym pogardy, a potem uciekła do klasy.

Stałem sztywno jak kij w dupie i nie wiedziałem , co robić. Straciłem przyjaciółkę, a zyskałem jeszcze większą mękę w moim umyśle, który teraz chciał doprowadzić mnie do szału. Cała nienawiść do Janka przekształciła się teraz w wyrzuty sumienia. Nie potrafiłem ich uciszyć. Rozległ się dzwonek.

Cały ten dzień był męczarnią. Podchodziły do mnie nowe osoby i gratulowały wczorajszego wybryku. Udawałem radosnego, aby przynajmniej w  oczach znajomych się nie pogrążyć. Zośka cały czas siedziała obok mnie. Wiedziałem, iż nie cierpiała przedstawień, a nagłe odejście do innej ławki, na pewno by to spowodowało. Ale wolałbym, żeby zmieniła miejsca. Tak to cały czas musiałem na nią patrzeć i dosłownie czułem jej gniew, ból, zawiedzenie oraz obrzydzenie. Cały dzień nie odezwała się ani słowem. Tylko gdy na przerwie Hubert przygadał coś wrednie Jankowi odnośnie jego podkoszulka, coś typu że jego matka wyciera takim kurze, dziewczyna zerwała się z miejsca i rzuciła na szydercę. Gdyby Arek jej nie złapał, zlałaby Hubercika na kwaśne jabłko. Widziałem w jej oczach rządzę mordu. A klasa wzięła ją za jeszcze większą wariatkę.

Co do samego Kurdupla cały dzień był jakby nieobecny. Nie udzielał mu się już wczorajszy zapał poznania nowych osób. Nadal siedział z Danielem i czasami do niego szeptał, ale bez odzewu. Na częste docinki ze strony klasy nie reagował. Cały czas trzymał głowę wysoko, co dodawało zapału szydercą, a mi wyrzutów sumienia.

Nie mogłem na niego patrzeć, nie byłem w  stanie. Wiedziałem, że nie wytrzymałbym jego spojrzenia w oczy. Gdy musiałem pójść do kibla i minąłem jego ławkę, jego bliskość doprowadziła Głosy w mojej głowie do istnego szaleństwa.

Miałem za to wrażenie, iż on cały czas na mnie się patrzy. Czułem na sobie jego wzrok.  Tylko nie potrafiłem stwierdzić, czy był on pełny gniewu, nienawiści, bo co innego mógł zawierać.

Arek starał się podtrzymać rozmowę, ale wyszło średnio. Kiedy wróciłem po kłótni z Zośką był nieźle zdziwiony. Wyszedłem z radością i chęcią życia, a  powróciłem jako ledwie dyszący wrak człowiek. Widziałem wszystkie pytania, cisnące się na jego usta, ale dzielnie nie poruszał żadnego drażliwego tematu. Byłem mu za to wdzięczny.

  

Tak minął tydzień, chociaż dni tak się mi zlewały, iż mogło być ich więcej. Chodziłem jak ciągle niewyspany, całkiem nieświadomy, co w części było prawdą, gdyż Głosy nie pozwalały mi spać. Ludzie widzieli, że coś jest nie tak. Arek niezawodny jak zawsze powiedział, że szykuję coś szalonego i potrzebuję samotności. Wszyscy przyjęli to z wielką radością i zapałem, a więc przynajmniej miałem spokój.

Jedyną dobrą rzeczą jaka wynikła z tej sytuacji był fakt, że zaprzestałem chodzić do Pizdy. Nie byłem tak od pamiętnego wieczoru, gdy z wystawionym fiutem latałem po mieście. Wiem, iż w normalnych warunkach poprawiłoby mi to stan psychiczny, lecz w teraźniejszej sytuacji nic nie pomogło. Janek nadal był gnębiony, a Zośka nie zamieniła ze mną ani słowa.

Talski zauważył, iż coś jest nie tak. Oczywiście nikt przy nim nie dokuczał Nowemu, a ten, co mnie zdziwiło, nie poszedł na skargę. Wychowawca zapamiętał jak pierwszego dnia Kurdupel zabłysnął i znalazł wielu znajomych, a teraz siedział sam, gdyż obecność Daniela ciężko było nazwać towarzystwem.  W końcu Mariusz nie doszedł do niczego konkretnego i dał spokój.

Ja za to przechodziłem katorgi. Z każdym dniem było coraz gorzej. Prawie w ogóle nie zdarzały się momenty, kiedy miałem cicho w głowie, wręcz przeciwnie, ataki się nasiliły i było to spowodowane dwiema rzeczami. Po pierwsze całą sprawą z Jankiem, a po drugie brakiem Zośki. Spostrzegłem, iż przyjaciółka pozytywnie działała na moje szaleństwo, w pewnym stopniu je zmniejszała. A teraz gdy jej zabrakło, puściły wszelkie wodze. Nawet sport, który w jakimś stopniu zawsze pomagał, teraz stracił tę moc.

Musiałem coś zrobić, czułem że już nie wytrzymam. Mój koniec, który przedtem wydawał się bliski, nagle się zaczął. Wydawało mi się, iż jeśli moja relacja  z Zośką się polepszy, cała sytuacja się poprawi i jakoś uda mi się z niej wybrnąć.

Parę dni przygotowywałem się do tej rozmowy, choć nadal nie czułem się gotowy. Starałem się wymyśleć jakieś wymyślne przeprosiny, wytłumaczenie, choć wiedziałem, iż i tak ono nie pomoże. Tylko cud w tej sytuacji mógł coś zdziałać. W końcu postawiłem wszystko na jedną kartę.

Po lekcjach przyczaiłem się przed szkołą, gdzie zebrała się duża grupa uczniów. Wiedziałem, że przy takiej obstawie Zośka nie będzie chciała zrobić wiochy i uciec , tylko ze ,mną porozmawia.

 Gdy ubrana w płaszcz i szalik wyszła ze szkoły, podbiegłem do niej i powiedziałem:

- Zosia poczekaj, chciałbym pogadać.

W jej oczach zobaczyłem chęć ucieczki, lecz gdy spostrzegł stojących wszędzie rówieśników, opanowała się i odpowiedziała.

-Czego chcesz ? – już sam jej ton nie mówił nic dobrego.

Dopadły mnie straszne nerwy i niepewność. Głośno przełknąłem ślinę i zacząłem wywód.

- Strasznie cię przepraszam za to wszystko. Wiem, iż zachowałem się jak kompletny chuj. Mogę powiedzieć, iż nie byłem wtedy w pełni poczytalny, w pewnym sensie – miałem nadzieję, iż zrozumie, ze chodziło o zamieszanie w mojej głowie – ale  żaden sposób nie chcę się usprawiedliwiać. Jak ostatnie zero wyśmiałem to, czego nie nie powinienem, ale wręcz nie mogłem. Chociaż jak już powiedziałaś, sam mam problemy z kasą- postanowiłem powiedzieć to głośno. Błagałem, aby silna szczerość zwiększyła moje szansę.- Ja …naprawdę tego żałuje. Mam ogromne wyrzuty sumienia. One dop… - nagle zamilknąłem, gdyż zdałem sobie sprawę, iż mówię troszeczkę za dużo. – Ciężko mi bez ciebie. Chcę, aby było tak jak dawniej. Czy jest jeszcze na to szansa ? – zakończyłem cichutko.

Przez jej twarz nie przeszedł nawet najmniejszy cień emocji. Patrzyła na mnie z ogromnym chłodem. Po chwili odpowiedziała:

- Nie ma już na to szansy. Jesteś całkowicie zniszczony w moich oczach. Okazałeś się najbardziej fałszywą osobą jaką znam, a przecież byłeś moim przyjacielem. Teraz gdy cię widzę, dostrzegam tylko to, co zrobiłeś. I nie chodzi tu tylko o to jak zniszczyłeś życie Janka, ale i o to jak w pewnym stopniu potraktowałeś mnie.  Wszystko to, co uważam za ważne, unicestwiłeś. Wszystkie wartości, jakie wyznaje, jak wolność, równość, wszechobecna miłość, nieocenianie na podstawie wyglądu, wszystko to zgniotłeś. Nie znam człowieka, którym się stałeś. Przeczysz każdej rzeczy, w którą wierzę. I nie myśl, że jest mi łatwo – to powiedziała z wahaniem i łzami w oczach- zamknąć naszą relację. Zapomnieć tyle cudownych chwil z tobą, tyle przygód. Byłeś dla mnie najważniejszą osobą. Kochałam cię. Ale, jak powinieneś wiedzieć, ja zawsze kieruję się moimi wartościami i priorytetami, a ty je zniszczyłeś, więc żegnaj.

Odwróciła się i ruszyła  stronę wyjścia.

Załamałem się. Cały plan diabli wzięli. I choć dostrzegłem cień szansy, kiedy zaczęła się wahać i płakać, skończyło się fiaskiem Gdy już była kawałek ode mnie , powiedziałem nieświadomie:

- A co z daniem drugiej szansy ?

To była jedna z ważniejszych złotych myśli Zosi. Często mi powtarzała, iż nie ważne jak ktoś cię skrzywdził, zawsze trzeba mu dać szansę. Lecz nie nieskończoność, tylko tę drugą, ostatnią.

Zośka nagle się zatrzymała. Spojrzała mi w oczy i już wtedy wiedziałem, że mi się udało. Ten znany błysk w jej spojrzeniu. Nie mogłam teraz odejść. Przypomniałem jej ważną wartość, a  sama powiedziała, iż zawsze się nimi kieruję. Podeszła do mnie i rzekła cichutko.

- Dobrze w takim razie. Dostaniesz ją. Ale tylko raz. Wszystko w  twoich rękach. – Nie wiedziałem co powiedzieć, dlatego cały czas milczałem. Sama dziewczyna zastanawiał się chwilkę, a później wyszeptała. – Jeśli otrzymasz jego przebaczenie, otrzymasz i moje – po tych słowach odwróciła się i odbiegł.

Kurwa, krzyczałem w myślach. Dlaczego akurat to ? Dlaczego aby uniknąć śmierci musiałem zrobić jedyną rzecz, której bałem się bardziej niż jej samej, mianowicie konfrontacji z Jankiem.

Idąc na tramwaj, starałem się wszystko ogarnąć, całą sytuację, jaka miała miejsce. I tak w sumie było lepiej niż myślałem. Jeszcze miałem szansę, minimalną, ale miałem. Lecz ile będzie mnie kosztowało, aby ją spełnić. Dostałem najtrudniejsze zadanie. Jak na luzie można podejść do osoby, której zniszczyłeś życie i po prostu przeprosić. Najważniejszy w przepraszaniu był ciągły kontakt wzrokowy, więc jak miałem to zrobić, skoro nie potrafiłem znieść spojrzenia Kurdupla. Ciągły opór stawiały dwie rzeczy.

Po pierwsze moja ogólna niechęć. Nadal nie wiedziałem, skąd ona pochodzi. I choć uświadomiłem sobie, iż cały zły obraz Janka w mojej głowie to sprawka mojego „genialnego” umysłu, to ciężko było mi sobie w mówić, iż ona ma takie samo pochodzenie.  Już w sumie wcześniej w tramwaju nasza relacja nie przebiegła zbyt pomyślnie. W końcu stwierdziłem, iż czasem na świecie istnieją osoby, które tak naprawdę nic nam nie zrobiły, lecz ich obecność strasznie nas drażni. Wręcz nie możemy przy nich wytrzymać. Myślę, że każdy z nas zna tę sytuacje. I taka miała najprawdopodobniej miejsce w moim przypadku.

Po drugie bałem się. Najprościej w świecie przeżarł mnie ogromny strach. Jak już wspomniałem, nie mogłem wytrzymać jego spojrzenia, a co dopiero rozmowy lub bliskości. Miałem wrażenie, iż doprowadzą mnie one do kompletnego szaleństwa. A po za tym w mojej głowie pojawiło się pytanie, nie wiem , skąd ono się tam wzięło: jak osoba taka wstrętna jak ja, może choć zbliżyć się do osoby tak czystej ?

Znowu nie popadajmy w paranoję. Nie róbmy z Janka wielkiego świętego, a może i męczennika moim kosztem. Okey, w tym przypadku nic nie zawinił,  lecz na pewno też swoje ma na sumieniu. W końcu pełen wątpliwości, wsiadłem do tramwaju.

A i tak Zosia mówiła o przebaczeniu, więc nawet jeśli się poświecę i go przeproszę,  a nie dostanę go, wszystko pójdzie się pieprzyć.

Stałem obok Huberta, który bardzo chciał podtrzymać rozmowę. Cały czas trajkotał o wczorajszym wydarzeniu oraz o przywitaniu, jakie zgotowała mi klasa. Uważał się za jego pomysłodawcę. Pomimo jego ogromnych starań, mojej myśli były zupełnie gdzie indziej i kolokwialnie mówiąc, miałem go głęboko w dupie. Czułem się strasznie przytłoczony, jakby ktoś cały czas się na mnie patrzył. W końcu chyba to zauważył , więc dał spokój. Resztę drogi spędziliśmy w ciszy. Po chwili tramwaj się zatrzymał i Hubercik wraz z większością osób, po markotnym pożegnaniu, wysiadł na zewnątrz. Jeden idiota mniej.

Podniosłem głowę i rozejrzałem się po pojeździe. Jak zwykle zapchany był przez ludzi wracających z pracy lub szkoły oraz przez stare mohery, które po całym dniu nic nierobienia, zajmowały poczciwym obywatelom miejsca. Nagle stwierdziłem, iż rozbolały mnie nogi. No cóż, po wczorajszym biegu, zlaniu przez Zośkę, dwugodzinnym wf-ie oraz długim czekaniu na przyjaciółkę, miały prawo się zmęczyć. Sennym okiem wypatrywałem wolnego miejsca. I znalazłem, lecz było ono w części wolne.

Drugie siedzenie zajmował Janek. Kiedy tylko spotkaliśmy się oczami, zaraz odwrócił wzrok z zakłopotaniem. Na jego twarzy pojawił się wielki rumieniec. Chyba dość długo się we mnie wpatrywał, co dziwne, gdyż przez ten cały okres bardzo mnie unikał, ale nie bardziej, niż ja jego. Zawsze w szkole, tramwaju, na korytarzach trzymaliśmy się jak najdalej od siebie. To była taka nasza niepisana umowa.

Wydawało mi się, iż strasznie zmizerniał. Kiedy przyszedł do klasy był szczupły, lecz miał troszeczkę tłuszczyku. Teraz on zniknął, a Janek sprawiał wrażenie jeszcze bardziej „biednego”, co nie uszło uwadze klasy. Po za ogólnym  wyśmianiem zaszła jeszcze jedna rzecz. Z czystym sercem mogę powiedzieć, iż nie miałem na nią najmniejszego wpływu.

U nas w klasie, a nawet i w szkole prawie wszystko kręci się wokół sportu, a szczególności piłki nożnej. To tak naprawdę dzięki niej jestem tym, kim jestem. Największym macho w budzie. Spełnieniem pragnień każdej laski. Każdy musi na dobrym poziomie w nią grać, inaczej nie jest za ciekawie.

Janek nie był szczególnie dobry z wf-u, w sensie był aktywny, ćwiczył itp., ale jego zdolności pozostawiały wiele do życzenia. Z trudem przyjmował każde podanie, a jak już to zrobił, większość spieprzał. To nie dodało mu popularności ani szacunku.

Przez to stał się jeszcze bardziej wyśmiewany. Ja mogę przyrzec,  iż nie miałem w tym udziału. Ogólnie ostatnie czasy okazywałem mało życia. A już osoby Nowego i całej afery miałem kompletnie dość. Byłem Szwajcarią, całkowicie neutralny.

- Nie, nie usiądziesz koło niego ! - krzyczała moja podświadomość. Myśl o tym przerażała mnie. Zmierzyć się z kimś twarzą w twarz, komu wyrządziłem tyle krzywd. Ale … W końcu musiało to nastąpić. Musiałem się z nim skonfrontować. Taki był warunek Zośki. Chciałem mieć to jak najszybciej z głowy, w dodatku w tramwaju nie stał nikt znajomy, kto mógłby to ujrzeć. Nie chodziło o to, że nie chciałem, aby ktokolwiek zobaczył mnie w towarzystwie Janka. Całkiem mi to wisiało. Po prostu chciałem to zrobić w miarę prywatny sposób.

Też chyba popchnęła mnie odwaga, którą miałem od samego rana, która pozwolił mi pogadać z Zosią, więc nie wiedząc, co robię, ruszyłem w stronę wolnego miejsca. Głosy w mojej głowie wariowały,  wywołując jeszcze większy chaos, chciały mi pokrzyżować ten pomysł. Jednak nie dały rady tego zrobić. Jakaś niewidzialna siła pchała mnie do Nowego niezależnie ode mnie.

Kiedy spostrzegł, że się zbliżam i że najprawdopodobniej chcę usiąść, a jedyne wolne miejsce było obok niego, w jego oczach ujrzałem strach, ale z każdą chwilą, kiedy byłem coraz bliżej, przeradzał się on w głębokie zdziwienie. W końcu dotarłem do celu i starając się nie patrzyć na towarzysza, pośpiesznie usiadłem.

Jechaliśmy w ciszy. Nie wiedziałem, co powiedzieć, jak zacząć. W dodatku wewnątrz wariowałem. Tak jak podejrzewałem, bliżej chłopaka wszystko się nasiliło. Miałem wrażenie, że już nawet osoby w tramwaju słyszą jęki pochodzące z mojej głowy, bo takie były one głośnie. Ale nagle wszystko ucichło. Usłyszałem za to inny głos:

- A co to, nie boisz się, że ktoś zobaczy cię w moim towarzystwie ? W towarzystwie takiego zera ?  -on też cały czas wpatrywał się w siedzenie przed sobą. W jego głosie słyszałem mnóstwo goryczy i bólu. Dosłownie kuliłem się z każdym słowem, wydobywającym się z jego ust – Uważaj, bo jeszcze karaluchu bądź pchły wyjdą z tych szmat, które nazywam ubraniem i przejdą na twoje markowe ciuchy. I co wtedy będzie? Zajdzie ogromna tragedia. Pan Stanisław pierwszy raz nie porucha.

Cały czas siedziałem cicho. Każde zdanie, które układałem w głowie, po chwili odrzucałem, gdyż albo nie wypadało, albo nie pasowało to całej tej sytuacji. Po za tym ta ulga. Wreszcie cisza. Zamknąłem oczy i napawałem się spokojem. To niosła mi obecność Janka, oczyszczenie. I pomimo , iż nie czułem się komfortowo w jego towarzystwie, a i wręcz przeciwnie, byłem w stanie oddać wszystko, aby spędzić z nim choć odrobinę czasu, żeby otrzymać wytęsknione ukojenie.

On również milczał, aż nagle padło jedno słowo, które uderzyło mnie jak grom:

- Dlaczego ?

No właśnie, dlaczego ? Już od tak dawna słyszę to pytanie i nadal nie umiem na nie odpowiedzieć. Dlaczego go znienawidziłem ? Dlaczego go skrzywdziłem ? Dlaczego go ośmieszyłem ? Dlaczego wszyscy go wyśmiewają ? Dlaczego teraz do niego się przysiadłem ?

I w końcu na które miałem odpowiedzieć ? Cała malusieńka porcja mojej odwagi i pewność siebie wyparowała. Zniknęła bezpowrotnie. Tępo wpatrując się w buty, starałem się wymyślić jakąś sensowną odpowiedź, stawiającą mnie w dobrym świetle, zmuszącą Janka do wybaczenia. Nie wiem tylko, czy taka w ogóle istniała. W końcu z braku pomysłów wydukałem:

- Czy odpowiedź, iż sam nie wiem, cię zadowoli ?

Spojrzał na mnie, a ja skuliłem się pod jego wzrokiem. Delikatnie podniosłem oczy i stwierdziłem, iż mogę patrzyć się w niego. Były one piękne, kasztanowe. Ich widok przynosił mi ulgę. Wreszcie ujrzałem jakieś światło w tym całym labiryncie brudu. Stwierdziłem, iż taki widok mógłbym mieć cały czas przed oczami. 

-Podaj choć jeden powód, który mógłby cię choć odrobinę usprawiedliwić.

Pierwszy raz odpowiedziałem od razu. Zapatrzony w niego, w jego oczy,  powiedziałem to, co dyktowało mi serce.

- Nie ma takiego, więc ogromnym nietaktem byłoby podanie jakiegoś zmyślonego. Chyba że uznasz, iż fakt, że jestem skończonym dupkiem i chujem, może mnie usprawiedliwiać. – chyba mi się zdawało, ale w jego oczach dostrzegłem ślad wesołości. To dało mi kopa do dalszej przemowy – Jedyne co mogę powiedzieć w tej chwili to to, że naprawdę żałuję wszystkiego, co tobie wyrządziłem i nie przesadzam tak mówiąc, gdyż nie zaznałeś ode mnie ani grama dobroci. Ostatnio źle się ze mną dzieję, choć ty pewnie i tak zdajesz sobie z tego sprawę. I jeśli nie uznasz tego za bezczelność, mógłbym zwalić część winy na moją głowę, jednak w żaden, nawet najmniejszy sposób, nie chcę się usprawiedliwiać.  Zatem , choć jest to ogromnym nietaktem, proszę cię o przebaczenie. Mam nadzieję, że choć w części mnie zrozumiesz, jednak to mało prawdopodobne, bo sam siebie nie łapię.

Nagle jego twarz ukazała straszną złość, a oczy chciały mnie zabić.

- Wiesz co, po tym co się stało, myślałem , że nie możesz się bardziej zniżyć. Już jesteś skończony w moich oczach, a jednak ty ciągle mnie zadziwiasz. Jak śmiesz jeszcze przychodzić i po pretekstem przeprosin ośmieszać mnie jeszcze bardziej ! Gdzie masz schowany dyktafon albo kamerkę ?  Ja już naprawdę nie wiem, o co ci chodzi. Ubzdurałeś sobie między nami jakąś wojnę, której ja nigdy nie chciałem i nie zamierzam w nią brnąć. Wygrałeś, słyszysz ? Wygrałeś ! Ja pasuję. Napawaj się zwycięstwem i daj mi wreszcie ten zasrany spokój. Czy wymagam tak dużo ?! Nie wiem, skąd w tobie tyle nienawiści, a w szczególności nienawiści do mnie, skoro nic ci nie zrobiłem, więc już nawet nie dla mnie, ale dla Zosi, która też to chyba przeżywa, odpuść.

Zamurowało mnie. Spodziewałem się odrzucenia, ale nie pretensji. Janek całkowicie inaczej pojął moje intencje.

- Ale ja nie żartowałem!  Nawet nie pomyślałem, iż mógłbym się z ciebie nabijać ! Naprawdę zależy mi na zgodzie i twoim wybaczeniu. Przecież nie proszę znowu o tak wiele … - dodałem już ostrzejszym tonem.

Widziałem, że się waha. Tylko pomiędzy czym ? Jego twarz wyrażała tylko irytację.

- Myślisz, że uwierzę?  Że niby ta cała przemowa w stylu retro jest szczera ?  -tu popatrzył w moje oczy i chyba wtedy się przekonał, iż mówię prawdę. Troszeczkę go to zbiło z tropu. Powtórzył pytanie, które zadał już wcześniej. – Dlaczego ? Do czego ci ono potrzebne ? Na pewno nie dla własnego spokoju. Jaki widzisz w tym cel ? Bo bezinteresownie na pewno tego nie robisz.

Kusiło mnie, żeby skłamać i to diabelnie. Jednak przy nim nie mogłem. Prawda sama wyszła z moich ust.

- Jeśli ty mi nie wybaczysz, Zośka też tego nie zrobi. Nie chcę stracić przyjaciółki. Ale po za tym nie chcę żyć z tobą w niezgodzie –przemilczałem jeden powód. Jego przebaczenie potrzebne mi było to upragnionego spokoju.

- Czyli jednak. Oprawa piękna, ale szczerości brak.

Milczeliśmy chwilę, aż w końcu spytałem:

- Czy mogę poznać odpowiedź ?

Owszem, mogłem. Uderzyła mnie ona jak grom.

-Nie dostaniesz go – odparł bezpłciowym głosem.

- Czy mogę poznać powód, dla którego tak łatwo odrzucasz moje przeprosiny !? – nie mogłem się opanować. Puściły mi największe skrywane dotąd nerwy. I tak wszystko poszło się pieprzyć.

- A co ty sobie myślisz ?!Upokorzyłeś mnie, obraziłeś i teraz przychodzisz z podkulonym ogonem, bo przyjaciółka kopnęła cię w dupę i chcesz przepraszać ? W taki sposób ?

- No a co mam kurwa jeszcze zrobić ! –krzyknąłem. Parę osób popatrzyło się na nas. Nie zwracałem na to uwagi. Wpatrywałem się w Janka z wielką nienawiścią – Przyszedłem do ciebie, chociaż za Chiny ludowe nie chciałem tego zrobić. Uniżyłem się i po części zbłaźniłem, wszystko po to abyś mi wybaczył. A ty stwierdzasz , że to za mało, bo wielki hrabia potrzebuje czegoś więcej ? Co, mam napisać przeprosiny na kartce, wywrzeszczeć je na cały tramwaj ?! Oświeć mnie łaskawie, chyba że kurna tego też nie przełknie twoja duma.

On też nieźle się wkurzył. Przybliżył twarz do mojej i powiedział z obrzydzeniem:

- Właśnie w tej chwili, pomijając twoje wszystkie przewinienia, nawrzeszczałeś na mnie, obraziłeś i wymagasz wyjaśnień. Po za tym wypominasz mi dumę, choć sam nie potrafiłeś przyjąć mojej odmowy. Oprócz całych wyzwisk cisnących mi się na usta, gdy na ciebie patrzę, muszę dopisać zasranego hipokrytę!

- I kto tu teraz kogo obraża Kurduplu ? – wywarczałem.

- I jak zawsze pojawia się twoja wszechobecna wyższość nad wszystkimi. Łaskawie napomknę, choć uznasz to pewnie za bezczelność, iż jest ona przyczyną większości twoich kłopotów i kłótni. – odfuknął naukowym tonem. Prawie już kipiałem z gniewu. Już nie pragnąłem jego przebaczenia. Chciałem po prostu dać Kurduplowi w mordę. – Jeśli naprawdę myślisz, że przeprosiny to tylko słowa, to powodzenia. Owszem, wybaczenie jest tylko wypowiedzianym zdaniem, lecz cały proces przeprosin nie polega tylko na samym przeproszeniu.

- To kurwa na czym innym ? – tramwaj się zatrzymał.

- Na, na przykład, czynach. Mówi ci coś wyrażenie zadość uczynienie ? – tu wstał okrążył mnie i na koniec wyszeptał – I choć pewnie podniesie to twoje i tak ogromne już ego muszę to powiedzieć. Pragnę ci podziękować. – Po jego reakcji stwierdziłem, że moja mina musiała być w tamtej chwili idiotyczna – Tak dobrze słyszysz, podziękować. Zamierzałem się zaklimatyzować w tej klasie, myślałem że jest fajna. Jednak to dzięki tobie odkryłem, iż jest to banda kompletnych idiotów, pustych jak twoje krocze. Stado parszywych hien i sępów, czekających na kogoś porażkę, aby go wyśmiać i zniszczyć mu życie. Ty oszczędziłeś mi zdziwienia. Teraz wiem, żeby nikomu z tych żmij nie ufać. Włącznie z tobą. A całe te przeprosiny możesz sobie wsadzić głęboko w dupę. Kłaniam się – to powiedziawszy, wybiegł na zewnątrz.

Janek odszedł, gniew został, pojawiły się głosy. Byłem wkurwiony na Maksa, lecz wiedziałem jedno. Nie odpuszczę sobie za żadne skarby świata. Ale teraz nie po to , aby odzyskać Zośką, lecz po to aby jeszcze mocnieć wkurwić i naprzykrzyć się Kurduplowi.

Hey

Wreszcie pojawiła się jakaś akcja ! Obiecuję, że w przyszłym rozdziale będzie jej tyle samo ile Janka, czyli bardzo dużo ;-)
Po za tym mam małą prośbę. Jeśli jakimś cudem ktoś czyta tego bloga, a nie zostawia komentarzy – ja tak zazwyczaj robię – strasznie proszę o pozostawienie jednak tego śladu, bo nie wiem, czy pisanie tego opowiadania ma sens, skoro nikt go nie czyta.

Pozdrawiam ;-)